Problematiek

destructief, zelfdestructief, ik maak mezelf kapot, verslaving, eetprobleem, zelfbeschadiging

VERSLAVINGSPROBLEMATIEK
ZELFBESCHADIGING
EETPROBLEMEN
GOKVERSLAVING
DESTRUCTIEF GEDRAG

VERSLAVINGS-
PROBLEMATIEK
ZELFBESCHADIGING
EETPROBLEMEN
GOKVERSLAVING

DESTRUCTIEVE COPINGSTRATEGIE

Van sommige copingstrategieën is direct duidelijk dat ze destructief van aard zijn. Dat het destructief gedrag is, gericht op jezelf.  Je weet het heel goed "Ik maak mezelf kapot" maar je gaat er toch mee door.

Zoals bijvoorbeeld (verbale of fysieke) agressie tegen anderen, het beschadigen van jezelf of vluchten in verslavingen. 

Een kind dat geen respect heeft gekregen kan geen zelfrespect ontwikkelen en gaat zelfvernietigend gedrag vertonen.

Wat het kind is aangedaan herhaalt het naar zichzelf, naar de eigen kinderen en soms ook naar anderen.




Destructief gedrag is een uiting van woede en frustratie,
maar dan op jezelf gericht

Echter je bent je niet bewust van die woede en frustratie
en al helemaal niet met welke situatie die woede te maken heeft


Veel van mijn cliënten zijn zich er niet bewust van dat ze als kind traumatische ervaringen hebben meegemaakt en hun verslaving, eetprobleem of zelfbeschadiging deze onderliggende pijnlijke ervaringen bedekt.

Een verslaving (of ander zelfvernietigend gedrag) is een manier om deze pijn niet te hoeven voelen. De verslaving wordt in stand gehouden door het NIET AANGAAN van de PIJN. 

De verslaving wordt in stand gehouden omdat het een gevoel verdrinkt. Vaak een gevoel van niets waard te zijn.

Emoties en gevoelens waar je niet goed mee om hebt weten te gaan als kind, omdat je daarmee bij niemand terecht kon en ook nooit hebt geleerd met gevoelens om te gaan, willen zo snel mogelijk weer worden weggestopt. En dat is begrijpelijk!


HOE VERDRING(K) JE GEVOELENS EN EMOTIES?

Onder meer door naar middelen te grijpen die deze gevoelens en emoties tot zwijgen brengen, zodat je je niet machteloos voelt. 

De belangrijkste vragen worden echter aan cliënten nooit gesteld omdat de meeste coaches en therapeuten zich richten op de verslaving zelf in plaats op de cliënt.

Ze stellen regels op en zeggen dat de cliënt na de begeleiding nooit meer zal mogen drinken, omdat de verslaving anders weer terug zal zijn.


MAAR DAN IS HET PROBLEEM TOCH NIET AANGEPAKT?

Klopt. Het probleem is niet aangepakt, de angel is er niet uitgehaald en dus blijft de verslaving bestaan.

Mijn begeleiding is anders en zeer effectief.

Ik heb al vele malen gezien dat cliënten na een intensief traject gewoon een biertje of wijntje kunnen drinken, zoals "gezonde" mensen dat kunnen doen en niet meer verslaafd zijn. Want ik haal de angel eruit.

Bij eetproblemen richt ik mij niet op eten of niet eten, bij een alcoholprobleem richt ik mij niet op jouw drinkgedrag, nee, ik richt mij op jou en jouw onderliggende probleem. 

Daarvoor moet je wel bereid zijn om in de spiegel te kijken. 

Dat lijkt eng en confronterend. Het is eerder kwetsbaar. Maar wanneer je in alle veiligheid naar jezelf en de relatie met jezelf kunt kijken en naar het ontstaan daarvan, wie en wat daar invloed op heeft gehad, dan is dat juist heel helend.

Share by: